Σου το χω πει ποτέ πως τα αγγελάκια
που ατροφούν ακόμη τα φτερά τους
σβήνουν κοντά μας τα κεράκια
να απαλλαγούν απ'τα δεσμά τους;
Σου το χω πει ποτέ πως οι ψυχές
χορεύουν γύρω μας τα Σαββατα
και περιμένουν φωτεινές τις Κυριακές
να ζήσουν μέσα απ'τα δικά μας θαύματα;
Σου το χω πει ποτέ πως όλα όσα γίνονται έχουν αιτία
την κάθαρση μέσα από θύμησες και μυθωδία;
τη λύτρωση απ'τη σιωπή και την ορμή του πόνου
την καθαρότητα του πνεύματος απ'την ισχύ του χρόνου;
Είδες που κρύφτηκε με τ' άρπισμα η φωνή μου;
μα μεσα σου αντηχούσαν οι ροές της γης
κι είχες τ'απόσταγμα της ύπαρξης μου
σ 'ενα πρελούδιο μιας ζωής...
Τα μυθικά και τα απέραντα τα μονοπάτια
μέσα από ρήγματα ωκεανών ναυάγια μάτια
στην παρανόηση αποπεράτωσης κορμιού
το κατά κόσμον σ'αποσύνθεση και μισεμού.
στίχοι,μουσική αφήγηση
Λένα Κατσιμαντού Ιωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου