Οδυνηρό να ανακαλύπτεις την αλήθεια
υπάρχουν φράσεις που τις λέμε από συνήθεια
μες σ'ένα κόσμο που βογκά κι αιμορραγεί
..θα σ'αγαπώ για πάντα... είναι σκέψη ουτοπική...
Πώς να πιστέψεις πως στο δρόμο που'χεις πάρει
δε θα'ρθουν ώρες να γυμνώσουν την ψυχή σου
και πως στον άνεμο που βγήκες να ονειρευτείς
δε θα σου κόψουν τα φτερά να διαλυθείς...
Δεν είμαστε οι άνθρωποι ξεδιάντροποι και σκάρτοι
οι καταστάσεις μας αδειάζουνε τα μάτια
(κι είναι γραμμένο από νωρίς μες τα κιτάπια)
θα ξεκινήσουμε αθώοι ,φορτωμένοι με ελπίδες
και θα μαζέψουν τα κομμάτια μας στο χωροχρόνο
οι καταιγίδες...
και ποιο απ' τα συναισθήματα θα αντέξει
μπρος τη λαίλαπα του πόνου;
και πώς γονιάζει και γερνάει έτσι το σώμα
και πώς παγώνει όλη την ύπαρξη η θλίψη
να απαρνηθεί τον κόσμο να εγκαταλείψει...
Οδυνηρό να ανακαλύπτεις την αλήθεια
υπάρχουν φράσεις που τις λέμε από συνήθεια
...θα σε θυμάμαι ακόμη κι αν κανείς δε με θυμάται πια...
που θα 'χω γίνει σκόνη στο υπερσύμπαν...πουθενά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου