κέφι κοχλάζει η χαρά τους στην πλατεία
ποιος ξέρει αν ζεις στους ουρανούς ψηλά τι κάνεις
εγώ σταυρωνω το Χριστό γι'αυτά που χάνεις...
Δεν έχω νέα σου από τότε που 'χεις φυγει
και μάλλον ξόδεψε το χώμα το νεράκι σου
κι έχω τη φρίκη ζωντανή μέσα στα μάτια
με μελανό και άδειο το κορμάκι σου...
ποια πίστη πια και ποιος Θεός να με κρατήσει
τα χρόναι με βαραίνουν που'χω χάσει
να γονατίζω στις εικόνες του αισώπου μου
να προστατευει με τη σκέπη τους ανθρώπους μου...
θα 'χε σειρά κι εσύ θα 'σουν κοντά μου τώρα
και ο χoρός που'ρχεται αχός θα'ταν για σένα
κι εγώ θα χτύπαγα τη γη με την παλάμη
γιατί όταν ΄γλένταγες ήσουν μεγάλο αλάνι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου